Korba na Jurze, czyli rowerzysta w dziurze

Plany mają to do siebie że... są potrzebne, lecz warto podchodzić do nich w sposób elastyczny i z wyrozumiałością, to w końcu dzieci naszych marzeń, a przecież w stosunku do dzieci też trzeba być wyrozumiałym i elastycznym...

Bo wiecie, planowaliśmy tysiące różnych rzeczy, najbardziej Czorsztyn, velo Dunajec, objazd wkoło Tatr... i jak w końcu się udało, że wszyscy (no prawie wszyscy) mogliśmy razem gdzieś wyjechać, to... na południu zepsuła się pogoda!  Ale tak kompletnie się spaprała, nie tylko deszcz ale i chmury i chłody. Normalnie rzyciowa sprawa!

Jechać w taką paciaję średnia przyjemność, co innego gdy ulewa zaskoczy na trasie, to inaczej, to wtedy hart się przydaje, peleryny się przydają w ogóle zaprawa się przydaje, ale samemu pchać się w deszcz? Ciut bez sensu.

Więc co robić? Stara mądrość wędrowców powiada że zawsze należy mieć plan awaryjny i awaryjnie awaryjny, do tego z możliwością wprowadzania modyfikacji - czyli pełna elastyczność. A skoro miały być Pieniny to też będą białe skały, a skoro miała być pętla, to też będzie pętla a skoro miał  być zalew to... będą jaskinie, no taka jaskinia to prawie jak zalew tyle że bez wody... trzeba być wyrozumiałym, poza tym nic innego się  nie zmieni ;)

Jedziemy i to jest najważniejsze!

A tak w ogóle to operacja logistyczna na miarę przebazowania pułku artylerii konnej w warunkach zamieci śnieżnej, po wcześniejszym podaniu koniom szaleju (cykutą zwanego vel sokratesowym drinkiem). Bo tak, Bartosz jest padnięty, ale bierze Aneczkę i dwa rowery, lecz potem przesiada się do mnie, ja biorę pięć rowerów, z tym że najpierw jeden, potem dwa, a potem jeszcze dwa, Stach bierze pięć rowerów i cztery osoby, albo odwrotnie? W każdym razie jedziemy na cztery samochody... a może pięć? No mówię wam, totalny chaos w tym ładzie... I to jest recepta na sukces!!! Każdy niech pilnuje swojego nosa, bo im bardziej się ten bałagan usiłuje opanować, tym większy się chaos robi. A jak puszczasz na żywioł, to natura jakoś tak sama z siebie zadziała i wszystko się samo ogarnie ;)  

I się ogarnęło!
A teraz zdjęcia:

Śliczny, choć nieco obłazi i prosi o remont karoserii

ostatnie przygotowania i pojechali!

jeszcześmy się dobrze jazdą nie rozgrzali, a tu już wspinaczka...

z Markiem w małej jaskince. Onci na SPDach, to po skałach z najwyższym trudem... Dlatego już wolę jeździć w zwykłych butach.

Taka mini grotka...

Ale widoki ze szczytu skały... przednie!

A tam też będziemy!

jeszcze trochę małpingu na koniec i jedziemy dalej.

Daleko żeśmy nie ujechali - pojawiła się wielka dziura w ziemi, i nie sposób było jej się oprzeć!

Bajka...

 

Można było wyjść ścieżką... ale z Piotrem wybraliśmy opcję skalnego komina...

Jednak algorytm Googla miesza zdjęcia - choć nie ma to w tej chwili większego znaczenia dla narracji

Siekierę znalazłem!!! Solidna. drwale zgubili, pod zwalonym drzewem, a ja ją tam wypatrzyłem.
Została zaanektowana i włączona do dóbr ruchomych Korby

 

Wygłupom trzeba dać zadość

Zabili go i uciekł... ;)

Kolejna jaskinia, tu już niezbędne są lampki. całe światło które widzicie pochodzi z mojej czołówki.
Chętnie by się wpełzło dalej lecz:
1 - czekają na nas
2 - szkoda nam klubowych koszulek.
ps. Oczywiście jak zwykle z niezawodnym Piotrem. Obaj należymy do tego typu mężczyzn, którzy czują atawistyczną obawę przed ciasnymi, ciemnymi i wilgotnymi miejscami - po prostu musimy tam wejść, aby ten lęk pokonać, bo inaczej śniło nam się będzie po nocach i będziemy się budzili z krzykiem i mokrzy od potu ;)

przylaszczka

Bobolice

Karczma przy zamku - nie powiem klimatyczna

Postój, popas, popitek

Cudowny uśmiech, a kołaczyki sam piekłem...

Hejnał wariacki grają ;)

Zamek Mirów

Się nie mogło obejść bez wspinaczki

Włodowice - ruiny pałacu - chętnie bym się tam zapuścił, ale połowa grupy się już wypuściła, i trzeba było ich gonić

Stara Wieś

Morsko zamek - a raczej tandetna i nieudana próba jego rekonstrukcji, zresztą od lat zamknięta.

Kromołów - wygląda to fajnie, chciał bym mieć takie do wystroju wnętrza

Niestety puste ;(

I początek stał się końcem. Ładujemy się do wnętrza T5 i wracamy.

Jak widzicie trasa całkiem fajna i baaardzo warta przejechania, w sumie każda inna też by taka była, bo to mega bogata okolica, szkoda że stosunkowo nieblisko, ale na pewno jeszcze tam wrócimy, czy całością Korby, czy w mniejszych grupach.

Zobacz trasę w Traseo

i tym mapowym akcentem, zapraszam Was na kolejny wpis, który już niedługo, bo trzeba gonić.