Śladami króla Boleslawa - powrót

Skoro jest powrót, to trzeba było jakoś się znaleźć w miejscu w którego się wraca, owszem niekiedy się tego nie pamięta - okoliczność ta jednak nie zmienia faktu iż jakoś (nie wykluczam interwencji kosmitów, nadprzyrodzonej, ano niezerowego prawdopodobieństwa teleportacji kwantowej) trzeba się było tam znaleźć. 

Akurat z tym problemu nie ma - wystarczy zajrzeć tu i wszystko stanie się jasne. Towarzystwo bawi się w najlepsze, kiełbaski pieką się w ogniu, napoje chłodzą rozgrzane jazdą, emocjami i ogniem przełyki, jest super... tyle że muszę wracać. No muszę i amen! Mam założony 20 minutowy margines, w sam raz by zajechać do sklepu, i kupić jakieś papu na 8 godzin pracy (pasuje się zregenerować - wysiłek nie był morderczy, ale był). 

Więc wracam - odciążony od obowiązków - mogę dać upust swawoli i... wrócić się po pozostawiony plecak! ;) Wujo Alzheimer daje znać o sobie... Ale nic to. Zawracam, na szczęście nie jest daleko, biorę plecak, przyjmuję na klatę docinki towarzystwa i znów jadę w dół. Odbijam w przesiekę którą przyjechała reszta grupy. 

Dalej to już czysta radość - część ścieżek znam, częściowo pomagam sobie znacznikami szlaku, częściowo jadę na azymut. Najśmieszniejsze jest to że już w samym Wojniczu mylę drogę (no nie mylę, ale co mi będą znaki stawiali że ulica jest "ślepa"? Ja im udowodnię że nie jest) Udowodniłem, aczkolwiek dwieście metrów musiałem przeprowadzić rower przez oranisko.

Zobacz trasę w Traseo

Trasa taka że wymarz sobie kolarzu. leśne ścieżki, szuterek, asfalt, trochę podjazdów, ciut podnoszących adrenalinę zjazdów i nawrotów pod ostrym kątem, nieco błotka i tylko jeden podjazd od strony Sukmanii na którym musiałem zejść z roweru, bo droga leśna wysypana świeżymi kamulcami, jeszcze nie ujeżdżonymi co w połączeniu z pochyłością skutecznie zniechęciło mnie do jazdy. Na panieńskiej nie szczytuję ;) przecinam wzdłuż fragmentu wspólnego szlaków niebieskiego i czarnego  i kieruję się prosto (zakosami) na Wielką Wieś. Tam zaś odbijam wzdłuż dawnej trasy 975, w kierunku na Wojnicz. To jednak fajnie gdy takie odcinki, są wyłącznie drogami lokalnymi, a cały tranzyt biegnie obwodnicą. Mogę sobie bez wysiłku pomykać asfaltem, a mijają mnie po drodze może cztery auta. 

MILÓWKA - WOLNICA

Taki zjazdowy odcinek w kobiercu z liści grubym na pół koła... 

Pozostaje mieć nadzieją że nie kryją pod sobą konaru, kamienia albo koleiny...

SUKMANIE

 Przełęcz między Wolnicą a Panieńską

 Na lewo Milówka i Wolnica

Na wprost obniżenie Wielkiej Wsi

  A na prawo Panieńska Góra

 A tak się panorama roztacza.

PANIEŃSKA GÓRA

 Osiągnąłem plateau. 

Jak ktoś ma ochotę szczytować w tym miejscu, to grzecznie poprosimy udać się w kierunku wskazanym strzałką ;) 

WIĘCKOWICE

 Barokowa figura Jana Nepomucena

 1813

Zacny wiek. 

Nieco dziwi taka figura w miejscu gdzie nie ma przeprawy - wszak utopiono Jana Nepomucena w Wełtawie, więc jest patronem przepraw wodnych, osób topiących się itp. 

Z drugiej strony po rozbiorach mieliśmy tu w Galicji dużą ilość Czechów i to oni krzewili kult swojego męczennika. Niekiedy stawianego jako wotum dziękczynne za ocalenie wiele lat wcześniej i całkiem gdzie indziej. 

Był też rodzajem publicystyki i polityki prowadzonej przez Jezuitów, którzy jego opór wobec Wacława IV, traktowali jako uzasadnienie swojego oporu wobec jakiejkolwiek władzy świeckiej. Nietrudno dostrzec iż szczytowy moment popularności tego świętego, przypada na kulminacyjny okres kontrreformacji, wszędzie szaleje barok a cesarze i królowie powoli zaczynają mieć dość jezuickiej potęgi, która już... przestała być potrzebna.

WOJNICZ

 

 Pałac Dąbskich

Neogotyk angielski - obiekt do ponownych szczegółowych odwiedzin.

 Kościół pw. św. Wawrzyńca

Barok - ale!!! Barok ale wewnątrz mury jeszcze średniowieczne! 

A potem?
A potem już heroikomiczny epizod z przeprawą przez "łorane", zdobywanie potężnej dawki energii potencjalnej podczas podjazdu na Zbylitowską Górę, którą następnie bez skrupułów wykorzystywałem śmigając prawie bez wysiłku do samych Mościc.  

Do zobaczenia na szlaku.