Małastowanie...

I już widzę te spłonione, spanikowane, lub niezdrowo podniecone oblicza... Ale przeczytajcie tytuł jeszcze raz! Prawda że jest różnica?

Tymczasem małastowanie to tłumaczenie anglosaskojęzycznego terminu "malasting" - w/g Wielkiego Słownika Wolapiku i Slangu (wydawnictwo The Cambridge&Yale Pseudoscience Uniwersity) znaczy: "radosne babranie się w błocie, i przeganianie po chaszczach w rejonie Małastowa i Magury Małastowskiej".

I tak właśnie było!!!

Zobacz trasę w Traseo

Były podjazdy, zjazdy, błoto, dużo błota, były chaszcze, podrapania, kurz, pot, kąpiele w górskich strumieniach, miejsca tak piękne że zapierały dech, podjazdy tak męczące że dech odbierały i radość po prostu zaje....a!

No ale zobaczcie sami, i wiecie, jak jadę sam, to cykam fotek wiele i na temat, a jak z grupą, to niestety muszę nadążać, więc wiele z miejsc które zasługują na pokazanie, po prostu na zdjęciach nie mam. Z drugiej strony, nie musiałem być zamykającym, więc miałem ciut więcej czasu dla siebie, choć Bogiem a prawdą, ekipa była naprawdę mocna i nawet nie musząc dbać o nikogo innego, musiałem dbać by nadążyć i nie zginąć w dziczy.

No ale nic to, zobaczcie sami: 

Przełęcz Małastowska - zawijasy, podjazdy, ale warto było wjechać z północy... ale, ale... na to przyjdzie czas. Teraz zacznijmy mniej więcej od początku. 

A początek był wtedy gdy zaczęliśmy się zjeżdżać do Małastowa. Ela (niezastąpiona w takich zadaniach), zabukowała nam domek (zaprawdę powiadam Wam - imię jego niech będzie lansowane... przy okazji sprawdzę czy Ela faktycznie czyta moją pisaninę, bo jak czyta to w komentarzu, albo na fejsie wrzuci nazwę ;) )

No więc, zjeżdżamy się, rozpakowujemy, szykujemy, zbieramy, po chwili dociąga grupa Grybowska (Jeju co za ekipa!!!! - zaszczyt być pośród ich znajomych) Jakaś kawka, coś na ząb  i już jesteśmy na trasie... Ale wpierw wspólna fotografia

Ode lewej: Wiesław, Piotr, Anna, Katarzyna, Stach, Ela, Wiesław, Agnieszka, (zapomniałem - wybaczcie/podpowiedzcie) Jakub, Ja, Daniel Paweł. 

I co?

I JEDZIEMY!!!!! 

Czeka nas solidne ciśnięcie pod górę, praktycznie bez szans na rozgrzewkę, rozgrzejemy się po drodze, inna sprawa że pośród nas nie ma ludzi przypadkowych ta ekipa może naprawdę wiele.

Cmentarz Wojenny nr 60. 

Jeden z bardziej znanych, wręcz kultowych cmentarzy z czasów pierwszej wojny. Pewnie by taki nie był, gdyby nie piękna architektoniczna kompozycja Dušana Jurkoviča. Doskonale pasująca do tych terenów. O wielkości twórcy niech świadczy fakt że pierwotnie obiekty cmentarne powstawały na zupełnie odsłoniętych terenach, tam nie było ani jednego drzewa! Teraz mimo że wkoło wyrósł już spory las, nadal miejsce zachowuje swój niepowtarzalny klimat. 

Szczegół z kapliczki.

Był podjazd, jest i zjazd... Piękny długi, bezpieczny, na którym można nacieszyć się prędkością. Aż do samego Gładyszowa tylko jeden przystanek. 

Cmentarz Wojenny nr 55

Oczywiście znów, niezawodny Słowak, zwany poetą drewna, aczkolwiek równie niebanalne dzieła tworzył w kamieniu. 

A nas gna dalej w świat! 

Cerkiew/kościół pod wezwaniem Św. Michała Archanioła 

(to Ten co Diabłu łomot spuszcza) w Smerekowcu.

 

 

Wpadamy do miejscowego sklepiku, coś do picia, krówki z Ukrainy (dobre nie powiem) kilka minut w cieniu i jedziemy dalej. 

Przed nami Regietów.

Ośrodek jeździecki

A teraz ktoś tam stawia dom, podobno będzie piękny, podobno na ziemi ojców... 

Ale to już ostatni na razie kawałek szlaku w miarę przypominający drogę, wkrótce wjedziemy w lasy i zacznie się szalony:

błocking

chaszczing

graniczning

przełęczing

Aż docieramy do przełęczy między Jaworzyną Komańczacką a Beskidkiem i stamtąd wzdłuż rzeczki o nazwie... Rieczka zagłębiamy się w terytorium słowackie. 

 

 baden baden pod wodospaden...

podobno to nawet zdrowe...

A takie malownicze miejsce sobie tam ktoś postawił, jest kapliczka, domeczek mieszkalny, jakieś szalone ozdoby i ogólnie to co lubię, a te rury w nurcie rzeczki Rieczki  to... mała elektrownie wodna! Brawo Słowacy!

 

 

Po opuszczeniu lasów Zjeżamy jeszcze ciut i wypadamy na drogę do Koniecznej - czyli... wracamy do Polski! A po powrocie do Polski co nas czeka? Kwarantanna?
Nie nie w Beskidzie Niskim, tu czeka nas powtórka z rozrywki, czyli:
szutering, błocking, wyryping, chaszczing... z racji zmęczenia do oferty rozrywek nieco na krzywy ryj zostaje też dopisany wywrotking. 

I tak aż do Radocyny... co nie znaczy że tam będzie już tych rozrywek mniej... ale po prostu będzie czas na dłuższy odpoczynek.

Tyle że wcześniej jeszcze koniecznie muszę sobie podjechać na cmentarze, dlatego odłączam się od grupy i samotnie dobijam kilka kilometrów ekstra. 

 

Cmentarz Wojenny nr 43

Zresztą tuż obok dawnego cmentarza wiejskiego.

 Drzwi do nieistniejącej już wsi. 

i 

OSW Radocyna w Czarnem
(OSW, to Ośrodek Szkoleniowo Wypoczynkowy) Dawniej było tu jak by bidniej, ciszej i bardziej tutejszo - teraz prawie warszawka pełną gębą (to nie jest komplement). Ale piwo Łemkowskie - znakomite!!! Papu zresztą też. Ja sobie zamówiłem zupę gulaszową i to było prawdziwe "gulash kanone" - dało powera na resztę trasy. 

 A potem?
Tak zgadliście, znowu w lasy, znowu w błota, w zarośla, w koleiny, w zastoiska, w kałuże, w szutry, kamienie i korzenie... 

Gdzieś po drodze, z marszu "zdobywamy" górę Certeż 702 m. npm. Kamienny Wierch 710... na Baniska ze swoją "śmieszną" wysokoscią 614 m. npm nawet nie zwrócili byśmy uwagi gdyby nie to że oto właśnie wyjeżdżamy z lasu i przed nami ostatni, już asfaltowy odcinek do "domu". 

Pętna - cerkiew pod wezwaniem Św. Paraskiewi. 

A potem, już "nasza" chatka. Kasiula obcina kłaki mi i Markowi, szykujemy grilla, kawusia, piwko, przerzucamy się zdjęciami, planujemy trasę na jutro i... 

Dzwoni do mnie Mikołaj! "Tato musisz przyjechać. Miłosz roztrzaskał się na hulajnodze!"

Rany!. No jak ja przyjadę, już dwa piwa wypiłem, licząc to co po drodze będzie cztery, cała reszta ekipy także - tu na miejscu nikogo nie ma - dzicz to prawie zupełna. Mówię mu że musi ogarnąć sprawę sam - jest pełnoletni, doskonale Go rozumiem, ale po prostu nie ma wyboru! Nie jest opiekunem prawnym ale jest opiekunem faktycznym i po prostu może to zrobić - zrobił to! Był z Miłoszem, załatwił wszystko w szpitalu, ogarnął całą sprawę, spakował, zadbał - jest wielki! 

Ale z planów na jutro nici - wracam. Zaraz rano.

Ps. Skończyło się na złamaniu kości oczodołu - ale już wszystko ok - choć wyglądał nieciekawie... były konsulatcje u okulistów, neurochirurgów i "twarzoszczękowców" ... twarda z Miłosza sztuka - ma to po mnie! Nie dał Dobry Bóg rozumu, ale przynajmniej twardy łeb dał... zawsze to lepsze nić nic ;)