Korba mieli w Mielcu

 

Słoneczna niedziela, Korba jedzie do Mielca by pojeździć po tamtejszych lasach

W składzie Korby: Ela, Stach, Marek, Darek, Wiesiek, Jakub i ja. To nasza pierwsza wspólna z Mielcem akcja i w ogóle pierwszy rajd Korby w lasach mieleckich (Puszcza Sandomierska - jeśli ktoś woli) - jest okazja żeby się poznać. Zresztą obsada w ogóle jest liczna i mocna doświadczeniem.

Odwrócony Chrystus! To jeden z sygnałów rozpoznawczych Powstańców Styczniowych. Krzyże te i symbolika, są całkiem nieźle opisane na terenie Świętokrzyskiego, ale jak dotąd nie spotkałem ani jednej wzmianki o ich obecności na terenie Mieleczczyzny! 

Jak widać całkiem licznie... ślicznie! A za mną jeszcze spory peletonik ludzi z dziećmi i staruszków!

Jedna z kapliczek przydrożnych

Bartosz - Aneczka - ja - Darek.
przy tej kapliczce, czekając aż dociągnie reszta jadących, postawiamy urwać się w możliwie krótkim czasie. Nie żeby nam nie pasowało towarzystwo - pasuje wyśmienicie, super ludzie, ale przy tak licznej grupie, siłą rzeczy połowę czasu marnuje się czekając na innych - czy to aby przyjechali, lub aby... pozwolili przejechać.

Decyzja zapada - odłączamy się przy pałacu w Hucie Komorowskiej - Muzeum Kardynałą Adama Kozłowieckiego. Oni zresztą zostają tam na ognisku, a my nawet się nie zmachaliśmy aby mieć po czym odpoczywać. Pytanie tylko gdzie jedziemy?! Wybieramy opcję... przed siebie! Jedziemy i w trakcie jazdy, może komuś coś do głowy przyjdzie fajnego. I wiecie co?
Zawsze przychodzi!

Karczma Jorgula - nie staniemy tu na popas - jest niedziela, luda niesamowita ilość - a stać i czekać aż nam się coś zwolni? Nie, to nie w stylu Korby! Ani Ani...

Choć wystrój ciekawy i klimatyczny...

Nawet nam się u tego Jurgula podoba... no ale trudno.

Jedziemy w głąb Nowej Dęby, Marek dynamicznie walczy ze smartfonem po czym... znajduje rozwiązanie zastępcze! I jak Go nie cenić?  

Marka zdrowie!

Marek znalazł nam fajny lokalik w stylu Country & Western

Piwo mają - Pizze mają - Taras mają - na co nam taras? A to proste - bo jak jest taras to łatwiej jest pilnować rowery, niż jak się siedzi wewnątrz!

A potem wracamy... jazda super - szybko, dynamicznie - odpuszczamy sobie lasy, bo Marek jest na szosie (chłopak dawał z siebie wszystko na piachach w Puszczy Sandomierskiej - naprawdę byliśmy pełni uznania dla jego hartu!). I wiecie co się dzieje? Właśnie Marek łapie gumę! Niby nic, banał rowerowego szlaku. Każdemu zdarzają się gumy, jednym jedna, innym kilka w ciągu sezonu, to zależy od kilometrażu - nasz korbowy kilometraż to jakieś 10 tysięcy km na głowę rocznie... Ma się sprzęt kiedy zużywać, a gumy kiedy łapać... Problem w tym że czterech chłopa nie daje rady zdjąć opony! łyżki pękają albo się gną a stalowych nikt nie ma! Ale wiecie! Korba nigdy ne pęka. Marek, Wiesiek i Kuba zostają, razem z nimi Bartosz jako "tubylec" (zawsze się może przydać) - reszta jedzie po samochody - mamy dwa wozy z bagażnikami na rowery Stacha (pięć) i mój (dwa - w teorii trzy) - czyli musimy jechać obaj bo potem i tak nie zabralibyśmy się na jeden wóz. Razem z nami jadą dziewczyny i Darek. Już nie bawimy się w zwiedzanie - tylko mocno ciśniemy by jak najszybciej wrócić do Mielca a potem zabrać resztę chłopaków. W pewnym momencie rozdzielamy się, Ania proponuje inna drogę - Dziewczyna zna teren świetnie i faktycznie omijając główną arterie kierunku Tarnobrzega jesteśmy praktycznie o tej samej porze co reszta ekipy. Szybko ładujemy nasze rowery na samochody, czule żegnamy się z Anią i... wracamy po Marka! Jako że teoretycznie znam teren najlepiej, jadę jako drugi ;)! Bo Stacha prowadzi Darek który w Mielcu kilka lat pracował!
Jedziemy wprost na miejsce gdzie chłopaków zostawiliśmy - tyle że oni wiedzeni przez Bartosza i słusznie zmienili miejsce pobytu na okolice remizy strażackiej. W obliczu zbliżającego się zmierzchu, ma to naprawdę duże znaczenie! Stanie przy drodze, nawet mało uczęszczanej to nie jest najlepszy pomysł. Tyle że my o tym nie wiemy i... Stachu mija ich w pełnym biegu, ale ja jadać z tyłu mam więcej czasu by się przyjrzeć. Migam mu światłami, trąbię klaksonem ale gdzie tam... dzwonimy do  niego... nie odbiera - prowadzi, dzwonimy do Eli - nie odbiera, nawiguje - do Darka nikt nie ma numeru... No nic - zorientują się że chłopaków nie ma na miejscu, to sami zadzwonią, w międzyczasie mocuję rower Marka do bagażnika i my już gotowi do powrotu jesteśmy. Za chwilę podjeżdża Stach i reszta Korby okrętuje się na jego karawan (jak go Ela pieszczotliwie nazywa) 

W między czasie słońce już zaszło.

Bartosz rezygnuje z podwózki - siada na rower i wraca do Mielca, a my wracamy do Tarnowa.

Ps. Myśleliście że się Wam upiecze bez mapki? Doprawdy...
;)

Zobacz trasę w Traseo