Epitafia

Epitafia - wiele by pisać. Powstały pewnie całe naukowe dzieła poświęcone epitafiom, i niejeden zrobił na tym doktorat.
(A na nagrobku epitafiologa takie epitafium:
Całe życie w epitafia wpatrzony
Zaniedbywał, domu, dziatek, żony 
Na koniec kostucha o łeb go skróciła 
A nas do wywieszenia tej tablicy zmusiła...
;-D)
no dobrze bez jaj, bo temat do zadumy skłaniający.

Na tarnowskim Starym Cmentarzu epitafiów nie brakuje (znalazłem nawet jedną perełkę - ale z tego będzie osobny post, bo jeszcze kilka rzeczy muszę się dowiedzieć, a wujo Gugiel jest w tym konkretnym przypadku bardzo mało pomocny) - są różne, od najtańszych, "maszynowo" powielanych wierszydeł, na poziomie średnio rozgarniętego grafomana (czyli moim), poprzez utwory dużo bardziej autentyczne, aż po treny może nie na poziomie Kochanowskiego, ale na pewno niosące ogromny ładunek uczuć przy wsparciu sporej dozy talentu.

Niektóre zdjęcia zostawiam  bez opisu, bo epitafia są doskonale czytelne, inne przepisuje, mi było łatwiej odnotować z natury niż Wam wyznawać się ze zdjęć.

 

 Na progu życia los nieubłagany

zabrał nam Ciebie Michasiu kochany

A serca nasze co dla Ciebie biły

przykuł na zawsze do twojej mogiły.

Dwa epitafia praktycznie jednobrzmiące, podejrzewam iż "ryte" przez ówczesnych kamieniarzy z szablonu, tak jak dziś z szablonu robi się kiczowate obrazki na chińskim granicie.

    

Wszystko co najdroższego

W tym grobie się mieści

Śmierć Cię Matuś droga zabrała

Nie wzięła jednak boleści

Także stosunkowo często spotykana rymowanka - na tyle prosta, że sam bym takich naklepał pęczek, a potem spieniężał rodzinie zmarłego... 

 

 Tu też nagrobek dziecka - w ogóle zauważyłem iż epitafiów, w formie wierszowanej (lubo zgoła pięknego wiersza, bo i takie znajdziecie) na dziecięcych mogiłach, tudzież miejscach pochówku ludzi młodych, jest zdecydowanie więcej niż u osób starszych - tam zazwyczaj znajdziemy odwołanie do Boga, jakąś krótką wzmiankę i dorobku i w zasadzie tyle, choć oczywiście są też i wyjątki. 

 

Z Wyroku Pana z światem się rozstali

Wyroku tego i my nie ujdziemy

Lecz dozwól Panie bym Cię ubłagali

By kiedyś gdy się znów razem zejdziemy

Zechciałeś przyjąć nas do swojej chwały

I by twe względy nas nie rozłączały

 

Robi się coraz ładniej.

Na koniec trzy epitafia z grobu nieszczęsnej rodziny Sekundów. 

Zamożna, rodzina, kilku pracowników sądowych wysokiej rangi, a dzieci umierały młodo.

Śpij spokojnie w welony i mirty spowita

Niby anioł co dobrą straż dzierży nad nami

A kiedy promień słońca nad Tobą zaświta

Jasnością czystej duszy zabłyśnij jak skrami

Niechaj Ci wiatry szumne smutną wieść przywiodą

Że cały dom bez Ciebie dziką pustką wieje

Z zimnej cichej mogiły świeć swą duszą młodą

Jak słońce co wokół radość, szczęście sieje

 Śpisz cicho nasza szczebiotko złocista

Marzysz tu pośród swej maleńkiej groty

do snu ci szumi ta trawa falista

Bezdenny ból nasz i nieme tęsknoty

Spij słodko cudna nasza pieszczoto

Niech do Cię słońca promienie przypłyną

niechaj zanucą piosenkę rzewną złotą

Luli słodziutko złocista dziecino

Umarły Twoje pieśni

Już z martwych nie powstaną.

Wszystko co człowiek sercem tworzy,

Co widzi w kształtach, śniąć, że nie sni

jest tylko łodzią z mgły na zorzy

Na bystrej fali pianą

Smutek rozgryza serca nasze

J próżne łamią nas żale!

I tyle listopadowej zadumy, warto zwolnić, pospacerować po cmentarzach, pomyśleć o śmierci, o tych co odeszli, o tych co odejdą, o nas samych - o tym że świat będzie istniał bez nas, równie dobrze, barwnie i dźwięcznie jak istnieje z nami (w przypadku niektórych s...synów - lepiej, barwniej i dźwięczniej) i zamiast wpadać z tergo powodu w przygnębienie, wdziać kubrak, kalosze i ruszyć w ten świat by się nim nacieszyć, i by on nacieszył się nami, nim przyjdzie mu być gdy nas już nie będzie.

Następne wpisy już znowu w rajdowych klimatach.