Marcinkowanie

Czy "Marcinka" to trudna góra? Nie raczej nie, z drugiej strony każda góra lubi mieć swoje niespodzianki, a na gorze św. Marcina dodatkowo pojawiają się jeszcze niespodzianki będące wynikiem wielusetletniego gospodarowania ludzi. Dopiero ostatnie dziesięciolecia spowodowały trwałe odłogowanie wielu zagonów. W efekcie mamy szczyt gęsto pokryty domami i zbocza gęsto pokryte zaroślami oraz młodnikiem brzezinowym tudzież ostrężynami. W lecie prym wiodą tam pokrzywy (podobno Amazonia jest straszna... o istoto naiwna która w to wierzysz - wejdź w pokrzywowisko!) ale teraz przejść się da... z bólem ale jest to ból do wytrzymania. 

A skoro da się przejść, to mam możliwość poszukania dawnych ścieżek, tak by wytyczyć nowy szlak po "Marcince". Jakiś taki sensowny - od sześciu do ośmiu kilometrów,w miarę ciekawy,widokowy, leśny... Taki od południowej strony - od lasków Debry i pod Dąbrami. i w zasadzie... się nie udało. Ale... przejście jest! 

Pierwsze wyjście było udane, ale nie owocne

Potuptałem, pooddychałem, napatrzyłem się, przegoniłem Aurę. Było super ale aby zatoczyć pętlę musiałem przedzierać się przez chaszcze i paryje. Do tego pozarastały ścieżki, którymi dawniej chadzano do lasu, a zwierzęta wydeptały swoje - trzeba być bardzo czujnym, by nie zgubić kierunku.

Na zapisie trasy widać że 1/4 trasy przemęczyłem a nie przemaszerowałem - a nie o to chodzi.

Dlatego potrzebne było drugie wyjście - za tydzień.

Zobacz trasę w Traseo

Za drugim podejściem było nieco lepiej. Tym razem szedłem tak jak tydzień wcześniej powracałem. Łatwo to sprawdzić porównując obie mapy. Zysk był taki że przynajmniej wiedziałem gdzie wchodzę i gdzie chcę wyjść. Nie wiedziałem tylko jak będzie po drodze. 

A było całkiem nieźle, nie idealnie, ale nieźle. Ścieżka urwała się stosunkowo szybko, widać dalej nikt z miejscowych nie wchodzi, pewnie nie ma po co? Za to jednak jest dość świetlisty las około osiemdziesięcioletni i młodnik który łatwo poznać,po pomalowanych czubkach, co chroni przed zgryzaniem przez zwierzęta. Wniosek jest tylko jeden, jestem w lesie państwowym - to wiele tłumaczy, choćby to że nie ma tam śmieci, a podszyt jest leśny a nie ruderalny. 

Dość zachwytów, trzeba szukać drogi i w zasadzie ona jest - wpierw dojazd leśny użytkowany rzadko, ale jednak systematycznie, zarośnięty, lecz do przejścia. potem ścieżka nie użytkowana od lat,ale chyba kiedyś często chodzona bo pomimo wszystko czytelna i z ewidentnie odmienna szatą roślinną. To znów tereny ruderalne - kiedyś ewidentnie był to zagon użytkowany rolniczo, i lasek prywatny, solidnie wycięty z naturalnymi odrostami na skarpach. 

Znaleziona ścieżka prowadzi mnie dokładnie tam gdzie chciałem i już wiem czemu  przy wcześniejszym wyjściu nie odnalazłem tej drogi. Otóż w pewnym miejscu spotykają się trzy ścieżki a ta właściwa jest najmniej widoczna. 

Czas na wnioski - nie ma szans by poprowadzić tedy ludzi na wędrówkę rekreacyjną, ale przejście jest i jest całkiem fajne. Na pewno tu wrócę, bo coś mi mówi żę jestem na dobrym tropie. 

Ps. Nie patrzcie na te ścieżki zaznaczone na mapkach - to relikty kartograficzne, w terenie istnieją tylko jako byty domniemane. 

A teraz zapraszam na kilka zdjęć. 

Pierwsze podejście: 

 Kościół św. Marcina

 Prywatne miejsce ogniskowe

 Nieustraszeni odkryffcy...

 Leśna pasiek 

 Widok na Świniogórę a dalej Krasówkę i Kokocz

 A tu widok na Trzemeską górę 

 Wilczomlecz sosnka

Nanowo zadbany krzyż w Zawadzie

Drugie podejście:

Świątyni chyba nie muszę przedstawiać

Irga pozioma... jak mniemam. Jeśli tak, to oczywiście made in China.

Ja - Aura wyjątkowo, nie miała tego dnia parcia na obiektyw... Zachwycona jesiennymi butwiejącymi zapachami, buszowało wkoło.

Widok na Trzemesną a dalej Pasmo Brzanki.

Curvus Rachiticus XD

Wzmiankowana ochrona przed zgryzaniem. Zauważcie że leśnicy (wbrew idiotenpropagandzie pewnych mediów) to inteligentni ludzie, smarują czubki, by drzewa rosły proste, ale pozwalają już skubać gałązki, bo zwierzęta muszą coś jeść! 

 Kiedyś była to ścieżka

 ruczaj

Paryja

 Flisz karpacki w odsłonie

 karate! ;)

Naturalny rozpad. 

Do gospodarstw ludzkich jest kilkaset metrów, ale tu już sami starzy ludzie, Czekają na naturalny koniec jak to drzewo...

I na dziś to było by tyle. Ale pomysły są, ochota na przygody jest... Jak Bóg da to i nowe wpisy będą. 

Pozdrawiam

Maciej