Jodłowa czyli Marzenki podróż sentymentalna.

Jak to było za PRL z koloniami dla dzieci pracowników, wie większość z osób tego bloga czytających, jak jest teraz... w zasadzie tak samo. Od kilku lat lepiej, ale to wciąż nie rarytasy. Inna sprawa że dla dzieci liczy się nie tyle atrakcyjna lokacja, co dobre towarzystwo rówieśników. A pobyt w Hiszpanii może stać się dla dziecka udręką, podczas gdy kolonia w jakimś lokalnym zapupiu wspaniałą przygodą którą będzie się pamiętać latami.  

Marzenka zatem wylądowała pewnych wakacji w Jodłowej. Jeśli koniecznie chcecie wiedzieć gdzie to jest, to postaram się przybliżyć. zatem znajdźcie na mapie linie Tarnów - Rzeszów. Na wschód od Tarnowa będzie Pilzno. Teraz od Pilzna wolniutko posuwacie się na południe i jeśli macie Jasło - to zasunęliście za daleko! Zatrzymajcie się przed pasmem gór (Pasmo Liwocza i Brzanki) i szukajcie u jego północnych podnóży. Ewentualnie skorzystajcie z tej mapy ;-) 

Zobacz trasę w Traseo

Miejscowość maleńka, cicha (raczej) i spokojna (jak sądzę). Ale Marzenka wspomina ją z sentymentem, a skoro chciała odwiedzić? No jak bym mógł odmówić? Siadamy w samochód i jedziemy. A przy okazji i dla mnie będzie okazja to i owo zobaczyć, bo byłem tam wyłącznie przejazdem. 

Jedziemy przez Ryglice, fajna malownicza trasa, nieco zakrętasów, podjazdów i wąsko - dla nas tu na Pogórzu norma, więc jedzie mi się dobrze. Parkujemy na dużym placu pomiędzy kościołami i idziemy na spacer. 

Pierwszy w oczy rzuca mi się pomnik - dał bym sobie łeb uciąć, że to kolejny pomnik grunwaldzki, jakich setki (obok pomników papieskich) "zdobi" nasze wsie i miasta, a tu miłe rozczarowanie - pomnik owszem, patriotyczny w treści ale nie grunwaldzką lecz racławicką wiktorię sławiący! Choć na tablicy informacyjnej pisze że grunwaldzki... wszelako mnie oczy raczej nie mylą, a dysleksji nijakiej nie mam i czytać umiem, że racławickiej! Pewnie ktoś tworzący tę tablicę - był tak samo pewny jak ja, a po schodkach wchodzić mu się nie chciało i tablicy przeczytać!

 Obok wejścia na teren starego kościoła piękna adaptacja starego pnia lipy na kapliczkę maryjną, jak widać pewne trendy pogańskie związane z kultem drzew, zostały sprawnie i zgrabnie zaadaptowane na potrzeby chrześcijaństwa. 

 

 I wreszcie stary kościół p.w. św. Stanisława Biskupa i Męczennika - ładna drewniana budowla - zbudowana w latach 1670 - 1679 a konsekrowana przez biskupa Michała Oborskiego w 1683 roku. 

 Wnętrze polichromowane przed Józefa E. Dutkiewicza w 1930 roku, w technice temperowej. Wyposażenie z przełomu XVIII i XIX w. 

 

 Kościół był zamknięty, ale otwarty dla wiernych przedsionek, dał szansę na modlitwę i zrobienie kilku fotek przez kraty.

 Kolejny z patriotycznych pomników - tym razem solidarnościowy z 1981 roku (jak przetrwał Stan Wojenny nie wiem - a nikogo znajomego z okolic nie mam, żeby zapytać)

 

 A potem przechodzimy obok nowego kościoła - Sanktuarium Dzieciątka Jezus i idziemy na cmentarz - bo tam kwatera z I Wojny, której sobie nie chcę darować. 

 O właśnie ona. Wtulona w róg cmentarza, ale od frontu, na honorowym miejscu. 

 "Bóg dał nam prawo do waszych serc"

jedna z piękniejszych, mniej patetycznych inskrypcji jakie spotykam na pierwszo wojennych cmentarzach. 

 Widok z cmentarza na pasmo Liwocza i Brzanki. 

Nie wydaje się wysokie - pewnie dlatego że i Jodłowa daleka od nizin... 

 A oto znów nowy kościół - sanktuarium Dzieciątka Jezus. 

 Oboje z Marzenka przyznajemy jedno - wnętrze (czego nie oddaje zdjęcie) jest piękne i uduchowione. 

 Z elementami ludowymi - ale bardzo skromnymi. 

 Za to sama figurka Dzieciątka Jezus - to już pogranicze kiczu i makabry... 

Tak wiem - sam jestem Chrześcijaninem i katolem zapiekłym - wiem że nie oddajemy czci posążkom, tylko traktujemy je jak symbole... ale te symbole mogły by czasem mieć w sobie nieco więcej artyzmu...

A potem już w auto i przez wał turlamy się do Lubczy i wracamy do domu - miła, owocna wycieczka. W sumie to mam plany rowerowego wypadu tam, ale nieco dygam się tych podjazdów, no zobaczymy.

Na razie tyle - do zobaczenia na szlaku.