Mała pętla przed pracą

Mogłem zrobić większą, plany mam, na mapie wyglądała fajnie. Problemem jest... Aura. No, nie umiem odmówić temu psu wypadu w teren, ale po takim wypadzie już brakuje mi czasu na dłuższe trasy. Gdy czas jest sprzyjający, to w jeden dzień śmigamy z Aurą na dłuższy spacer, a w drugi mogę jechać na rowerową eskapadę (co nie znaczy że nie szczeka i nie zawodzi, gdy ruszam bez niej - owszem robi to, ale ja mam czyste sumienie, jednak gdy od kilku dni nie była gdzieś dalej, nie mógł bym spojrzeć jej w oczy).  

A tu okres przedświąteczny, wyjazdy z Marzenką, niekorzystny układ zmian, chłopcy i ich potrzeby... kieracik codzienności. Jednak w piątek udało się wygospodarować praktycznie całe dzień przed pracą. Szybko robię to co mam do zrobienia, wypadamy z Aurą na "Marcinkę" - relacji z tego wypadu nie będzie - choć trasa jest na Traseo, bo tamte tereny już wiele razy pokazywałem, a nic nowego nie znalazłem - no poza roztrzaskanym kolarzem, kolo wziął dosłownie nazwę Kross i pojechał tam gdzie są zrobione trasy zjazdowe dla rowerów typowo do tego przeznaczonych. W rezultacie rozwalił przednie koło, prawdopodobnie uszkodził widelec, poharatał osprzęt i siebie. pomoc ratowników potrzebna na szczęście nie była - szkoda chłopaka, widać było że mu strasznie żal tego roweru. Krossy kosztują w okolicach dwóch tysięcy - tymczasem zjazdówkę miał by za kilka stówek  i mógł by nią tyrać do woli. na przyszłość zapamięta.  

Więc byliśmy z Aurą na "Marcince" potem jeszcze kawusia, na czas wrzucania trasy na Traseo i opisu miejsc i siadam na rower. Przede mną ciekawa (mam nadzieję) trasa wokół Tarnowa do pracy. Aura nawet nie szczeka - może później, ale nie póki jestem w zasięgu głosu. 

Pogoda ostatni raz próbuje mnie straszyć, w twarz zacina mi drobniutkim deszczykiem - ale za chwilę daje sobie spokój, widocznie widząc że nic nie wskóra, straszyła zresztą już na Górze św. Marcina z podobnym skutkiem. 

Witaj przygodo. 

Zobacz trasę w Traseo

 Ulicą Hanny Marusarz chciałem się przejechać już od dawna - jeździłem samochodem, ale to wszak nie to samo.  Dlatego ją wybrałem jako punkt obowiązkowy, od początku, od rada na Rzędzinie - do końca - reszta miała być wypadkową - czasu i okoliczności. Choć zarys trasy rzecz jasna w głowie miałem, to miałem tez kilka opcji alternatywnych - wiecie, nie mogę spóźnić się do pracy.  

To co przejechałem wygląda jak na mapce powyżej. W sumie wyszło tego bez maleńkości 30 km. W sam raz jak na bardzo późna jesień. 

Zdjęcia robiłem phabletem - stąd podła jakość, która i tak była by mizerna z racji na warunki pogodowe, marność sprzętu i fotografa, ale przynajmniej miał bym do dyspozycji lampę błyskową. 

  

TARNÓW - GUMNISKA

Gumniska - moja rodzinna wieś, obecnie obudowana cudacznymi imitacjami projektów awangardowych, dzielnica Tarnowa. Straciła już swój wiejski charakter, ale jeszcze nie wyburzono wszystkich chatynek, jeszcze nie zlikwidowano wszystkich kapliczek.

 

 Przedświąteczny kicz

TARNÓW RZĘDZIN

 Ul. Hanny Marusarz - kapliczka o cechach barokowo klasycystycznych (tych drugich zdecydowanie mniej) z 1792 roku. Wybudowana z fundacji Antoniego Saratowicza. 

 Wewnątrz Madonna z dzieciątkiem (pierwsza połowa XIXw) - rzeźba utrzymana w stylu barokowym. 

 Krzyż z 1910 roku

 Kapliczka z figurą Matki Bożej Niepokalanie Poczętej, pochodzi z okolic roku 1930. Na moje oko niezły przykład późnego eklektyzmu malowniczego, albo lepiej nawiązanie do tego stylu.

Kapliczka Maryjna 

NMPNP

(ciekawe kto za kilkaset lat, odczyta ten skrót? czy nie będzie to jak z Asztarte, czy Izydą - których setne "mutacje" spędzały sen z powiek badaczom, a dziś są przekleństwem studentów bliskowschodnich starożytności?)  

 Na cokole kapliczki wezwanie oraz fundatorowie: Maria Wawrzyniec i Wojciech Marcinkiewiczowie. 1929 rok. 

 Ostatnie rozsypujące się już "zabudowania" przy Ulicy Hanny Marusarz. To granice miasta. Za chwilę :

WOLA RZĘDZIŃSKA 

 Urocza maleńka chatynka, wciśnięta obok współczesnego klocka. Najwyraźniej zamieszkana. czasami gdy czytam blogi innych, szczerze komentuję że nie jestem miłośnikiem skansenów. Teraz powinniście domyślić się czemu - to nie arogancja, poza, bufonada czy inne takie - ja po prostu mam szczęście obcować z takimi zabytkami przy okazji praktycznie każdego wypadu. U nas jeszcze ich dużo - fakt niszczeją, ale są i mam je na wyciągniecie ręki.  

  

 Kolejny przykład. 

 Przydrożny krzyż - ale nie znam jego historii.

 Neogotycki kościół na Woli Rzędzińskiej. Nie jest bohaterem dzisiejszego rajdu, pokazuje go jako malowniczy element krajobrazu - Kiedyś specjalnie pojadę na Wolę - pokazać właśnie ten kościół, cmentarz wojenny, cmentarz "cywilny" i jeszcze kilka ciekawostek - ale to kiedyś - dziś będzie tylko zajawka. 

 

 Wiadukt nad torami - jak ja lubię takie miejsca. Zawsze takie znikające na horyzoncie tory, są dla mnie obietnica przygody. 

 

 I znów ten sam kościół - ale z całkiem innego miejsca.

 A o to najważniejszy punkt tej wycieczki.

Ciekawa forma krzyża przydrożnego.

Z trzech stron zdobiona figurami męki pańskiej, świętych i maryjnymi. 

 

 Piaskowiec z którego powstała, wymagał konserwacji - co widać, bo jest świeżo odnowiona. 

Ale zrobiono to z dużym kunsztem, nie zacierając śladów wieku, a jedynie nie dopuszczając by popadła w rozsypkę (jak to piaskowcowe figury, krzyże, czy nagrobki mają w zwyczaju) 

 Na cokole inskrypcja - myślę że nie zmieniona w czasie restauracji. Przepisuję literka po literce, zachowując oryginalny układ. 

Fundatorowie Macijiregina

Kołodziejowie proszą

przechodzących

owe sthnienie do BOga

1869 

Jeszcze tam wrócę - to zobaczycie lepszej jakości zdjęcia - warto. 

A potem dalej w trasę - dopada mnie głód, batonik mam w plecaku, plecak na bagażniku - nic tylko sięgnąć, ale obiecuje siebie że nie ruszę wcześniej niż przy autostradzie - ot taka automotywacja ;-) 

 POP

(punkt, obsługi podróżnych... no powiedzmy noclegownia pod chmurka ;-)  )

 Wzniesienie rozdzielające Wolę Rzędzińską od Zaczarnia - świetny stąd widok na Pogórze. Niestety nie na tym zdjęciu - ale moim oczętom możecie pozazdrościć - podobało im się to co widziały. 

ZACZARNIE 

 Szkoła w Zaczarniu. 

 Tablioce ku czci patronów:

Konopnickiej podstawówka i Sybiraków gimnazjum. 

 Figura maryjna 

"Fundacya gminy 

Zaczarnie

1904 rok"

(stąd ta pięknie brzmiąca pisownia) 

 Kościół w Zaczarniu - ale współczesny. jeszcze tu kiedyś wpadnę, poszukam ciekawostek, ale nie sądzę by był w nie bogaty. 

 I znów wiejskie, XIX wieczne klimaty ... tak było gdy moi pradziadkowie byli młodzi - 

nie dziwcie się że piszę to co piszę o skansenach, wiem nawracam, ale doszły mnie słuchy że kilku osobom nie spodobały się moje komentarze. 

 I wreszcie Autostrada - patrzę na śmigające pojazdy i zajadam batonika cini-minis z Biedronki, popijając to zmarzniętym jak źródlana woda 4movem też z Biedry.
Wiatr wieje jak szalony, auta śmigają pod nogami, co bynajmniej nie sprawia wrażenia przytulności - po drugiej stronie już BRZOZÓWKA - ale Bogiem a prawdą niczego Ciekawego tam nie dopatrzyłem. Będę musiał wrócić, gdyż jestem, głębokim sceptykiem co do wiary w miejsca które niczego ciekawego nie kryją.

BRZOZÓWKA / TARNÓW KRZYŻ

Dokładnie na granicy Brzozówki i Tarnowa stoi ta oto kapliczka. Pochodzi z 1850 roku, z fundacji Xiążąt Sanguszków. Powstała jako wotum dziękczynne za ustanie epidemii cholery. Wewnątrz ofiarowany przez Xiężną Izabelę z Lubomirskich Sanguszkową XVIII wieczny pochodzący z Litwy bądź Ukrainy Obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem. 

W czasie II wojny niemieckie żołdactwo urządziło sobie tu kuchnię polową i sypialnię. Odrestaurowana, w 1978 roku była "uczestniczką" wypadku samochodowego!  

TARNÓW KRZYŻ

Rezerwat debrza - także spuścizna po Sanguszkach. 

Kapliczka maryjna przy ulicy Wiśniowej. Ufundowana w 1939r. przez Adama Brogowskiego, rządcę majątku Sanguszków. Wybudowana przez murarza Franciszka Nytkę z Brzegówki (tak w przewodniku PTTKowskim - ale bym stawiał na Brzozówkę, bo Brzegówki nijak z okolic nie kojarzę, a zgoła i wujo Gugiel jest bezradny). Za materiał posłużyły polne kamienie - wewnątrz figurka NMPNP ( ;-) ) fundowana w 1945 roku przez rodzinę Rajskich w miejsce starszej. 

Stawy Krzyskie 

Amazonka z orbity ;-) 

"Szczucinka" dawna linia kolejowa (wystarczyło zbudować most przez Wisłę - połączyć tarnowski węzeł kolejowy ze świętokrzyskim - no ale skoro PKP zarządzali eksperci od wygaszania popytu... to co się dziwić że zgnojono te infrastrukturę?) - w/g zapewnień polityków mój rower (chyba nazwę go Gawron - co Wy na to?)  stoi właśnie na środku ścieżki rowerowej...  fajna ta "ścieżka" tylko poręcze strasznie niskie... i do tego trzęsie ;-) 

BIAŁA

W/g mapy Compassu "Okolice Tarnowa" 2016 droga techniczna wzdłuż autostrady ciągnie się aż do Dunajca... W/g tej samej mapy tylko z dokładniejszym planem Tarnowa - widac że nie... 

a ja sobie tego wcześniej nie sprawdziłem. 

- "Panie tam się nie da przejechać!" - woła za mną jakiś lokals

- a tam się nie da... - bagatelizuję jego ostrzeżenia. 

- "no mówię że dalej nie ma drogi!!" 

- a bo to raz bez drogi jechałem? odpieram

Facet daje za wygrana - widać nie ma nerwów do gadania z kretynami (znaczy personalnie ze mną). 

I co ? przejechałem - przez rów przeniosłem, ale dalej pojechałem - nawet się kawałek ul. Żytniej znalazł - czyli klepana gruntówka - ale przynajmniej nie moczyłem nóg w zmarzniętych rozlewiskach. 

Trafiłem na jakieś coś - może budynki firmy zajmującej się stawami w Białej i Bobrownikach? Nie wiem - nie podpisane było - przedarłem po stalkersku - czyli obcesowo, ale bez zwracania na siebie uwagi i oto com zobaczył! 

 

Potok Klikowski!! 

No tego przeskoczyć się nie da, ani przejechać... pokonywać w bród? (odwrót nie wchodził w rachubę).

Ale od czego setne wypady UrbExu?! Zsiadam z Gawrona, po grobli przechodzę nad   rowem melioracyjnym, potem po betonowym wypuście przepustu pod autostradą - tam jest jakieś 20 cm przestrzeni - rower niosę nad wodą - plecak na sobie -w razie zachwiania po prostu puszczę maszynę w dół - ale się udaje - po drugiej stronie jest gorzej. błotniste brzegi skarpy, nie dają oparcia dla butów ślizgam w dół, nawet manewr z podrzucaniem roweru i zaciskaniem hamulców niewiele daje - w rozmiękłym gruncie kopniakami drążę quasi schodki i po nich wygrzebuje sie na skarpę - potem po tej cieniutkiej deseczce na drugą skarpę a dalej... to już bajka niecałe 30 metrów łąki i znów asfaltowa droga techniczna - aż do samego Dunajca. 

Buty zabłocone, opony tez - opony otrzepią się po drodze, buty będę musiał wymyć w pracy.   

Biała - krzyż upamiętniający powódź z 1927 roku 

 

  Pomnik poległych w walce żołnierzy Szarych Szeregów.

A potem na kładkę, przez Białą (tym razem rzekę) i do pracy - jestem godzinę wcześniej oporządzam buty, odzież i myję rower - jestem już po tej robocie, gdy zaczynają schodzić się koledzy.

Ta przygoda skończona - inne czekają w kolejce.