środa, 11 lipca 2018

Tatry - dzień drugi. Wyżej chmur

W nocy przyszła burza, błyskało, grzmiało dudniło echem po dolinie. Mało z tego słyszeliśmy, odsypiając pracę, dojazd i marsz. Gorzej było z kaszlem - jednemu z nas odnowiły się oskrzela, dwa dni przed wypadem skończył brać antybiotyki. Twardziel. Górskie powietrze mu nie zaszkodzi - to nie był nawrót choroby, ale zadziałało ono jak silna dawka syropu wykrztuśnego. Sam zresztą często stosuję metodę podobną - słysząc że coś mi w oskrzelach "świszczy" siadam na rower, albo idę na wytężony marsz i stosunkowo szybko następuje akcja odkaszliwania po czym drogi oddechowe stają się czyste i przewiewne. 

Za nocleg płacimy już wieczorem, w sumie to fajnie wyszło, mieliśmy rezerwacje do "siódemki", dostaliśmy czwórkę (bo pierwotnie planowaliśmy wypad w czterech), ale dokooptowali nam chłopaka i było taniej. 

Pobudka o piątej - w zasadzie nawet nie pobudka bo sami od siebie obudziliśmy się znacznie wcześniej. Po prostu wstajemy. W miarę możliwości cicho... istnieje szansa że udało nam się nie obudzić ludzi śpiących w schronisku nad Morskim Okiem ;-). Ból jest i to potężny, kuchnię schroniskową otwierają o ósmej, u GOPRowców nie mam czelności sępić kawy na krzywy ryj, a swoich utensyliów nie wziąłem. Muszę liczyć że adrenalina zastąpi mi kofeinę i to aż do Murowańca! 

Z racji braku kawy wychodzimy już o wpół do szóstej.  W zasadzie nawet wcześniej, bo po dziesięciu minutach jesteśmy umyci, opluskani, "załatwieni" i ubrani - pamiętajcie, pracujemy razem, więc system wzajemnych podmian mamy dopracowany do perfekcji (jeden sika, jeden się kąpię, jeden myje zęby nad umywalką, potem zmiana... zero przestoju). Szybkie śniadanie na werandzie, rozmowa z ratownikiem, standardowe uwagi - jak jest, jak może być tam, gdzie idziemy, jakim szlakiem, co mamy ze sobą itp.
A potem już tylko wyjście w chmury. 

Śniadanie na werandzie

 i wyjście na szlak,

a potem już tylko marsz. Nieśpieszny, stonowany. Mamy plan maksimum, plan minimum i plany awaryjne. W razie załamania pogody możemy wrócić, lub przejść na stronę Gąsienicowej trzema różnymi drogami. Jak będzie zobaczymy na górze. Na razie z Piotrem stale zmieniamy się miejscami na czele żeby nie zgubić szlaku.

Powoli wychodzimy ponad poziom chmur. Robi się jaśniej, milej i wietrzniej. 
Czasami chmury przegania wiatr i wtedy np. możemy dostrzec Zadni.
Niestety nie trwa to wiecznie i wkrótce wlewa się w kar polodowcowy kolejna kaskada chmur, zakrywając powierzchnię stawu.

Z każdym krokiem otwierają się horyzonty

i perspektywy.

A to wciąż jeszcze nie jest najwyższy punkt na szlaku.
Radośnie oczekujemy wejścia na Zawrat i tam ocenimy co dalej.

Oj kusząco się robi, kusząco. Wytworzyła się taka kanapka, u góry chmury, na dole chmury a w środku akurat na wysokości która nas interesuje piękna pogoda, jeszcze trochę mży, nic to, już widać słońce i błękit nieba.  
 

Zawrat! (2159m.n.p.m)
I komitet powitalny.
Jednoosobowy co prawda, ale zawsze.
I niech Was wzrok nie myli, to nie kruk! To sęp! 
Od nas nie wysępia nic, nawet nie z szacunku dla przepisów TPNu ale po prostu nic nie mamy. 
Co innego trzech młodszych wędrowców którzy doganiają nas na Zawracie, oni mają jakieś kanapki, i dzielą się z sepem nimi... w nagrodę otrzymują pierwszeństwo przy odkryciu miejsca zdarzenia w rejonie Zamarłej Turni.

Zawrat - dla takich widoków warto się spocić, zmarznąć i zmoknąć. Wiele warto. 
 
Czas podjąć decyzję. Możemy schodzić do Gąsienicowej, dalej niebieskim szlakiem, ale możemy też zaatakować Orlą Perć - wszak dla niej tu jesteśmy. Nie możemy tylko iść na Świnicę, bo tam szlak zamknięty z powodu obrywu skalnego.

Przed wyruszeniem na Orlą.
Przed nami widać ostatniego z trzech wędrowców którzy dogonili nas na Zawracie, mają tak na oko po dwadzieścia lat mniej od nas (tudzież więcej niż dwadzieścia) i wielką potrzebę szybkiego pokonania grani. Jeden z nich przyznał mi się że jest tu po raz pierwszy... to tłumaczy wyrywność. 

Widzicie tę "kałużę" na dole? 
To Zmarzły Staw - circa about 450 metrów pod nami w pionie. 

A na nas czekają łańcuchy

półki 

klamry...

oraz widoki.
Doprawdy nie ma się gdzie śpieszyć.

Zamarła Turnia. 
Tam na szczycie Małego Koziego czekają na nas ci którzy poszli przodem, mają informację o znalezieniu czyiś rzeczy i ciała leżącego u jej stóp. Robimy z Piotrem rekonesans - faktycznie nie ma szans na pomoc, ani nie ma komu pomagać. Zostawiamy wiadomość dla następnych żeby niczego nie ruszali, zabezpieczamy rzeczy kamieniami przed wzmagającym się wiatrem i ruszamy dalej. GOPR i Policja już powiadomione - i tak nie wyobrażam tu sobie działań policyjnych. Najpewniej więc Prokuratura i Policja zabazują na raporcie Ratowników.
W mediach podano... "Wypadek podczas biwakowania" i niech tak już zostanie. 

Młodzi wydarli do przodu, my statecznie z tyłu.  
Podziwiamy niezwykłe formy skalne - Usiłuję Jarkowi wcisnąć kit, że ten kamień to taternicy ustawili żeby uczcić coś tam swojego - ale za inteligentny z niego facet, nie łapie się na kity ;-) 

Z dumą patrzymy na "niskopiennych" co to na Kasprowy wyciągnięci zostali i mówią że "w górach byli". A propos Kasprowego - widzicie go tam pomiędzy graniami? Tak - to stacja na jego czubku, śmiesznie mała prawda?

  Dla niedowiarków... zoom cyfrowy.

A my idziemy dalej.

Dumni...

Pewni siebie...

Do momentu w którym pojawia się myśl iż w głębi duszy to ja jednak jestem trekkerem nie taternikiem! 

I znów ta "kałuża" będąca Zamarzłym Stawem - 400 metrów pod nogami, które dziwnie miętkie się robią na tę myśl... 


Na koniec drabinka do Koziej Przełęczy.
Że wąska, to mały problem, że zimna to lekka niedogodność, ale że łączona i się chwieje jak by za chwilę miała odpaść od ściany, to już spory ból. 

W żlebie przychodzi czas na rozrachunek - dalej nie idziemy, schodzimy żółtym szlakiem z Koziej Przełęczy do Koziej Dolinki. Zaważyło kilka czynników - przede wszystkim rozsądek, nakazujący brać pod uwagę kondycję jednego z nas, poza tym chmury zaczynają sięgać coraz wyżej, robi się też zimno (na drugi dzień zobaczymy na kamerkach z Doliny Pięciu Stawów - piękny dywan świeżutkiego śniegu), dłonie boleśnie odczuwają kontakt z łańcuchami. 
Nie ma co ryzykować, chojrakować i szpanować, zbyt wielu ludzi stąd już nie zeszło. 

Pożegnanie z Orlą

I czas wejść znów w chmury. 
Tu koniec zdjęć, bo Marzenka złapała zasięg i kilkoma telefonami rozładowała mi baterię. Ale dobrze że mogę ją uspokoić - już schodzimy.

Murowaniec. 
Towarzystwo podobne do tego z Morskiego Oka - czyli w 85% nieciekawe, ale wreszcie mam kawę! Odsiadujemy tu chwilkę, dając odpocząć nogom po trasie, dojadamy jakieś resztki batoników i zwlekamy się w kierunku Kuźnic. 
To już ostanie zdjęcie z gór. Między mną a Piotrem; Giewont - a ta mała kropka pomiędzy Giewontem a nami to śmigłowiec GOPRu wracający z Doliny Pięciu Stawów z ciałem wspomnianego nieszczęśnika.  

Ostatni etap ten od Przełęczy Między Kopami - do Kuźnic to męka. Rozumiem progi antyerozyjne w Bieszczadach i w Beskidach - ale drogi brukowanej kamulcami dobieranymi tak by przypadkiem nie stworzyły razem kawałka równej powierzchni na którym można stanąć, niewygodnej, bolesnej dla stóp, która niczego nie chroni, nie stanowi żadnej atrakcji - nie rozumiem!!! Wystarczyły by znacznie tańsze progi wysypane tłuczniem. Tymczasem teraz ludzi rozdeptują pobocze tego traktu, szukając wygodnego sposobu przejścia tego odcinka, ślizgają się, klną i wloką niemiłosiernie...
Głupota w postaci kamiennej.
 Przez Kuźnice schodzimy pod krokwie a tam już czeka "Kianka" Piotra - Ładujemy się do wnętrza i ... znów muszę wyrazić dla Piotra podziw - mnie sen ścina prawie natychmiast, a on prowadzi kawał drogi do Tarnowa.
 





39 komentarzy:

  1. Kupa ludzi myśli, że Tatry, to nie Himalaje i nic złego im się nie przytrafi. Kiedyś poleźliśmy na Kopieniec, gdyż mgła była podobna do Waszej, więc nie było sensu ryzykować. W pewnym momencie postanowiliśmy jednak zawrócić, gdyż łażenie bez widoków jakichkolwiek wydało nam się bezsensowne. W połowie drogi spotkaliśmy dwie panie, które dzielnie darły w górę w jakiś miejskich bucikach i za nic nie dały się przekonać, że powinny wracać z nami, gdyż jest ślisko i widać tylko na metr. Co prawda nie słyszałem później o jakimś nieszczęściu, ale było to w epoce przedinternetowej, więc wieści nie rozchodziły się tak, jak dziś. PS. Na Orlej nigdy nie byłem, a po obejrzeniu Twoich zdjęć (te mgły rozwalają) na pewno nie będę:))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kolejność jest stosunkowo bezpieczny, nawet w miejskim obuwiu, e w górach rozsądek przede wszystkim. Zawsze możesz wejść na Zawrat i stanąć na Orlej... a potem zawrócić... ;)

      Usuń
    2. "Kolejność jest stosunkowo bezpieczny, nawet w miejskim obuwiu"?!?!? Przepraszam Maciek, ale mógłbyś przetłumaczyć z tarnowskiego na polski? :))))))

      Usuń
    3. Trochę przypomina mi to instrukcję obsługi jakiegoś jajka niespodzianki, która zaczynała się od "maskot da ci bibelot...":)))

      Usuń
    4. Miał być Kopieniec ale ten debil Android "poprawił" a ja przeoczyłem... Sorry taką mamy sztuczną "inteligencję".

      Usuń
    5. Nie widziałeś tego obuwia:))) To były jakieś czółenka plastikowe, czy coś w tym rodzaju. W każdym razie wyglądało to ekstremalnie:)

      Usuń
    6. Twarde dziewczyny ;)
      To trochę jak a tym kabarecie co aby podnieść stopień trudności postanowili zdobywać Mount Ewerest zimą, idąc tyłem w butach bez protektora ;)

      Usuń
  2. Gdyby mnie się taka historia przytrafiła i znalazłbym jakiegoś nieszczęśnika w górach, który tam dokonał żywota to chyba już bym w góry nie pojechał. Na Orlej Perci nigdy nie byłem i nie planuję bo to dla mnie za wysokie progi. Zazdroszczę świetnej ekipy. Ehh gdybym ja tak kogoś miał co by ze mną po górach pochodził. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ekipę nie jest trudno sklecić, albo przez PTT albo poprzez fora czy blogi.

      Usuń
  3. Mam to samo z drabinką na Orlej :) A poza tym fajne zdjęcia z tymi chmurami. Za pierwszym razem miałam na tym szlaku załamanie pogody i też schodziłam żółtym do doliny. Za drugim już piękną pogodę i dopiero wtedy zobaczyłam, gdzie ja polazłam :) Planuję jeszcze zrobić kolejne odcinki Orlej. A ta skałka na Zmarzłej Przełęczy to "Chłopek". Serdeczności! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O widzisz! Umknęła mi ta nazwa. Chłopek... pasuje!
      Orla daje mnóstwo adrenaliny, chce się tam wracać.

      Usuń
  4. Witaj Macieju.
    Wspaniała wędrówka, fajne zdjęcia. Szkoda, że już nie na moje zdrowie i kondycję.
    Ale póki co, to w drogę.
    Pozdrawiam i zapraszam.
    Michał

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale o Zawracie od "piąteczki" możesz pomyśleć.

      Usuń
  5. Cudowna wycieczka, pełna podziwu jestem. Lubię góry ale na takich wspinaczkach to jeszcze nie byłam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To w zasadzie trekking... tyle że po łańcuchach ;)

      Usuń
  6. Borze sosnowy, przypomniały mi się czasy studenckie. Biegałam jak kozica po skałach i łańcuchach. Teraz bym umarła ze strachu na tej drabinie. Teraz już tylko na zdjęcia popatrzę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zawsze warto spróbować jeszcze raz, a nuż się nie zawachasz i znów śmigniesz po łańcuchach i drabinkach?

      Usuń
  7. Po przeczytaniu obu relacji z Tatr wiem, że dla mnie to może jeszcze kiedyś ceprostrada. A tę trasę to sobie czasem znów u Ciebie na blogu obejrzę. Taki ze mnie góral świętokrzyski niskopienny.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozważcie Zawrat, dla Waszej ekipy to pikuś (Pan Pikuś), a ekspozycje niewielkie, więc prawie jak w Świętokrzyskich ;)

      Usuń
  8. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  9. Gratuluję, podziwiam i zazdroszczę! (ale w pozytywnym znaczeniu, rzecz jasna!)

    Cała Orla to jedno z moich marzeń i celów, tak jak Grań Rohaczy, ale to może za rok. Na punkce gór mam pier... kota prawie takiego jak na punkcie astro, na punkcie Tatr to już w ogóle i mam nadzieję odkrywać z nich jeszcze i jeszcze więcej, niż dotychczas. 27 lipca zaczynam urlop, dwa dni później mam nadzieję według zaklepanego już planu zameldować się pod Kuźnicami i dwa tygodnie chłonąć Tatry jak się tylko da. Tak się w tym roku potoczyło u mnie z urlopem, że ukochane Tatry od 29 lipca będą dla mnie albo "pocieszycielem" po 27 lipca albo przedłużeniem radości.

    O obrywie skalnym nieopodal Zawratu głośno od paru tygodni, ale jak rozumiem dojście na Świnicę od drugiej strony, tj. z Gąsienicowej przez Przełęcz Liliowe - jest wykonalne? Sam Zawrat chyba także, w razie schodzenia ze Świnicy w jego kierunku? No chyba, że padnie na Kościelec, zdrowie i pogoda pewnie nie raz zweryfikują plany trekkingu, oby nie tak bardzo jak w mega-deszczowym sierpniu 2017. Pozdrawiam :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzymam kciuki! Za plany i za obserwacje nieba w górach (takiego jak w tym roku pod Tarnicą, to jeszcze nigdy i nigdzie nie widziałem), za to w Tatrach już taki chmury, gwiazd nie było widać. Może Tobie się uda.

      Z tego co wiem szlak Świnica Zawrat zamknięty w obie strony, a więcej nie wiem, trzeba by zapytać u GOPRowców.

      Wędrujesz sam czy klecisz ekipę?

      Usuń
    2. OK! Będę pytał u nich lub w informacji TPN-u jak już będę na miejscu, może coś się zmieni do tego czasu.

      W tym roku akurat na 90% będę z Tatrami sam na sam. Dziś czytam co rusz o groźnych sytuacjach na Podhalu, podtopienia i problemy dotknęły też teren TPN, mnóstwo mostków w dolinach zerwanych, Jaskinia Mroźna zalana, w D.Kościeliskiej wstrzymana sprzedaż biletów, kładka wokół M.OKA niedostępna, stany wód alarmowe, słowem - dzieje się. Mam nadzieję, że się teraz wypada jak to na najbardziej deszczowy miesiąc pzystało i za 2-3 tygodnie przywali tam suchą pogodną aurą (pewnie złudne to, znając klimat tatrzański), no ale jakiś termin wybrany zostać musiał. Niebo pewnie zachwyci (jak chmury odpuszczą) jak przed rokiem, nocowałem w Kościelisku i pamiętam jeden z widoków jaki mnie żegnał przed pójsciem w kimę - Giewont i mrowie gwiazd tuż nad jego granią, na wysokości, w której u mnie o gwiazdach mogę tylko pomarzyć. Lornetka 10x50 będzie w pogotowiu, także w trakcie wędrówek górskich rzecz nieoceniona :-)

      Usuń
    3. No to powodzenia!
      Pogoda faktycznie marna, podtopienia także na dojazdach do gór (a my wybieramy się w sobotę na Turbacz...oj będzie grząsko)i w samych górach - przynajmniej na cichość wodogrzmotów nikt już chyba nie narzeka ;-).

      Raz na kilka lat takie lipce się zdarzają - sam pamiętam rok gdy w kwietniu już kąpałem się w cieplutkim zalewie Dwudniaki pod Tarnowem, i taki gdzie lało cały lipiec a potem mówiono o "powodzi stulecia".

      Ja pamiętam pełnię nad Rysami... niesamowite.

      Usuń
  10. Długo nie byłem w Tatrach. Wypadało by się gdzieś przejść. Problem polega na tym, że zawsze przypominam sobie o tym w wakacje, a wtedy tłumy największe. No i ten dojazd zakopianką odstrasza.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przez Sącz i Nowy Targ nieco lżej, ale i tak gęsto.
      Z lokalami problemu raczej nie ma, ale te bliżej szlaków i schroniska raczej na 100% zajęte.

      Usuń
  11. Gratuluję i cieszę się z Wami... z Waszej odwagi. Ze względu na wrodzony lęk przestrzeni nawet nie marzę o wejściu na Orlą Perć. Przez całe lata "dusiłem" w sobie ten lęk i "prawie zadusiłem", bo rzadko teraz się odzywa... ale są takie momenty, że nagle pojawia się i to wtedy kiedy jest najmniej spodziewany. Wolę więc nie ryzykować.
    Świetnie opisałeś, sfociłeś i sprawiłeś, że dzięki temu mogłem poczuć się jakbym był z Wami... do momentu drabinki. Dzięki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Drabinki wypadły "mocno" na zdjęciach, w rzeczywistości było kilka cięższych momentów - rzecz jasna wtedy zdjęć nie robiliśmy.

      Usuń
  12. superwyprawa...super foty...szkoda że już nie te lata by pomaszerować🤗




    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Gratuluję wspaniałej trasy. Zawrat zdobywałam dwa razy - pierwszy raz gdy miałam 19 lat i drugi raz 30 lat póżniej. Zarówno pierwsze jak i drugie zdobycie było dla mnie niesamowitym przeżyciem.
      Tatry są moją największą miłośćią i jeżdże w nie co roku. Niestety teraz już chodzę tylko po Dolinach.
      Dziękuję za zdjęcia i za tekst. Jeśli zajrzysz na mój blog to zobaczysz mnie nad Hińczowym Plesem /pod drugiej stronie Mięguszów/.
      Pozdrawiam

      Usuń
    2. A zdziwiła byś się!
      Było takie małżeństwo w schronisku na 5 Stawach. Nie dość że przyszli z Gąsienicowej, to jeszcze pan był wyraźnie zainteresowany swoją partnerką co w sposób niedwuznaczny ale elegancki dawał do zrozumienia ;)
      Bardzo sympatycznie ludzie.

      Usuń
    3. Stokrotko - jasne że zajrzę!
      A Zawrat jest naprawdę fajnym miejscem i chce się tam wracać, nawet po trzydziestu latach.

      Usuń
  13. Świetna trasa! I zdjęcia niesamowite - góry wyglądają tajemniczo i pięknie miękko otulone przez chmury. Podziwiam Twój talent bloggera - dużo, często i ciekawie. Kiedy Ty na to wszystko masz czas? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nieskromnie mówiąc jestem mistrzem "międzyczasu" - potrafię gotować obiad i pisać bloga jednocześnie ;-)
      A chmury faktycznie piękne - choć zmiana pogody która je przyniosła wyrządziła u nas i na Słowacji masę szkód (dwa dni temu stamtąd wróciliśmy i widzieliśmy na własne oczy)

      Usuń
  14. Przepiękne ujęcia . Te widoki są ujmujące.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zgadzam się - długo potem jeszcze się nimi zachwycaliśmy, oglądając fotografie.

      Usuń
    2. Mężowi się marzy Orla Perć ale nie wiem czy chce go puścić. Trochę strasznie tam. Pięknie, ale strasznie.

      Usuń
    3. Odrobina rozsądku i da się przeżyć ;)

      Usuń
    4. To jest kosmos serio. Niesamowite!!!! Szacun Panowie :)

      A te mgiełki to takie moje kolejne zboczenie :)

      Usuń